ارزیابی روش مستقیم طراحی لرزه ای براساس تغییرمکان برای ساختمان های بتنی با ساختگاه نزدیک به گسل

هدف از انجام این تحقیق ارزیابی روش مستقیم طراحی لرزه ای براساس تغییرمکان برای ساختمان های بتنی تحت اثر زلزله های حوزه نزدیک می باشد. تعداد شش ساختمان 2، 4، 8 ، 12،16 و 20 طبقه براساس روش مستقیم طراحی بر اساس تغییرمکان تحلیل و طراحی شده اند. یک گروه متشکل از هفت رکورد حوزه نزدیک که همگی براساس روش استاندارد موجود در asce/sei 7-05 مقیاس سازی شده اند برای انجام تحلیل های غیرخطی دینامیکی در شدت های 5/0، 0/1، و 2 به کار رفته اند. با توجه به نتایج بدست آمده قاب های 2، 4، 8 و 12 طبقه تقریباً همان رفتاری را که انتظار می رفت از خود نشان دادند. به طور کلی حداکثر تغییرمکان نسبی طبقات با حدود تعیین شده طراحی (02/0) تفاوت فاحشی نداشته و همچنین میانگین تغییرمکان ها نسبت به پروفیل تغییرمکان هدف از دقت بسیار خوبی برخوردار بودند. در قاب های 16 و 20 طبقه میانگین تغییرمکان نسبی بدست آمده از تحلیل تاریخچه زمانی با پروفیل تغییرمکان نسبی طراحی اختلاف زیادی داشته و به نظر می رسد بخش فوقانی قاب ها به شکل طره عمل می کند. این اختلاف نشان می دهد که پاسخ تغییرمکان مدهای بالاتر برای ساختمان های بلند که در حوزه نزدیک واقع شده اند بسیار مهم می باشد، به عبارتی هر چه ارتفاع ساختمان بیشتر شود اثر زلزله حوزه نزدیک بر روی آن بیشتر خواهد بود. در نتیجه روش ساده شده طراحی مستقیم براساس تغییرمکان برای سازه های بلندتر از 12 طبقه که در حوزه نزدیک قرار دارند کنترل کافی بر روی تغییرمکان را فراهم نمی کند. به طور کلی این نتایج بیانگر آن است که برای استفاده از روش طراحی مستقیم براساس تغییرمکان در حوزه نزدیک نیاز به یک طیف طراحی قابل اطمینان احساس می شود و صرفاً با اعمال یک ضریب ثابت که مقادیر طیف الاستیک طراحی آیین نامه با میرایی 5% را براساس میزان میرایی ویسکوز معادل کاهش می دهد این نیاز برآورده نخواهد شد